Odnawialny – zielony wodór

Wytwarzany z energii wiatrowej i słonecznej tzw. zielony wodór ma być najlepszą alternatywą w osiągnięciu unijnego celu neutralności klimatycznej w perspektywie długoterminowej i jest priorytetem organu wykonawczego UE

Najnowszy projekt strategii ma zostać wydany na początku lipca. Jego treść podkreśla znaczenie tego wyboru. Wykorzystanie “odnawialnego wodoru” ma opierać się na europejskiej sile przemysłowej i wykorzystaniu tej siły do jego produkcji elektrolizera.

Do głównych zadań Unii Europejskiej w osiągnięciu celu ma być szybkie obniżenie ceny czystego wodoru. Jak to osiągnąć? Budując fabryki zielonego wodoru na gigawatową skalę! Do 2024 r. na obszarze UE mają powstać przedsięwzięcia o łącznej mocy 4 GW. Do 2030 r. – ma być ich już 40 GW.

Czysty wodór ma szansę przyczynić się do zmniejszenia emisji przed 2030 r. oraz wspomóc wprowadzanie gospodarki neutralnej dla klimatu w 2050 r. poprzez zastąpienie paliw kopalnych w trudnych do dekarbonizacji sektorach. gospodarki.

Komisja Europejska szacuje, że do 2030 r. zostanie zainwestowanych około 13–15 miliardów euro, a oprócz tego 50–150 miliardów euro na energię wiatrową i słoneczną o mocy 50–75 GW. Koszt unijnych projektów wykonawczych związanych z wprowadzaniem wodoru na szeroką skalę ma wynieść koszt około 180 miliardów euro do 2050 r.

Wodór na bazie paliw kopalnych

Dokument uznaje również inne formy niskoemisyjnego wodoru, ale wytwarzanego z nieodnawialnych źródeł energii – albo poprzez elektryczność podłączoną do sieci, albo poprzez reforming pary gazu ziemnego.

W innych przypadkach wodór zostanie uznany za „niskoemisyjny” tylko wtedy, gdy powiązane emisje zostaną zrównoważone za pomocą technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS).

Taki wodór ma również swoją rolę do odegrania – ma wspierać wprowadzanie “odnawialnego wodoru” na większą skalę oraz ograniczać emisje z istniejących produkcji.

Do 2050 r. Komisja przewiduje wydatek na poziomie 3-18 mld euro dotyczący inwestycji związanych z niskoemisyjnym wodorem kopalnym. Tymczasem szacuje się, że modernizacja istniejących elektrowni kopalnych za pomocą CCS będzie kosztować od 1 do 6 mld euro do 2030 r.

“Płynny” rynek

W innych obszarach strategicznym celem dokumentu będzie stworzenie „płynnego i dobrze funkcjonującego rynku wodoru oraz zachęcanie zarówno do podaży, jak i popytu na wiodących rynkach”, takich jak hutnictwo, chemikalia i transport ciężki.

Środki po stronie popytu obejmą inicjatywy dotyczące wodoru w transporcie ciężkim, między innymi w lotnictwie i żegludze.

W przypadku podaży jednym z kluczowych środków stymulujących są tak zwane „kontrakty węglowe na różnicę” w celu wypełnienia luki między ceną emisji CO2, a jego rzeczywistą ceną w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (ETS). Uważa się, że taki system można zastosować na przykład do stymulowania produkcji stali niskowęglowej i chemikaliów.