Umowy dotyczące współpracy w ramach PPP zawierane są długoterminowo, na 30 lat lub dłużej (nawet  na  70  lat),  dlatego  bardzo  istotnym  elementem  jest  wyłonienie odpowiedniego partnera do podjęcia tak  długiej współpracy oraz szczegółowe określenie trybu i zasad tej współpracy.  

Współpracę  podmiotów  publicznych  i  partnerów  prywatnych  reguluje  ustawa  z  dnia  19  grudnia  2008  r.  o  partnerstwie  publiczno-prywatnym   (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100 z późn. zm.), zwana dalej ustawą o PPP, oraz ustawa z dnia 9 stycznia 2009 r.  o  koncesji  na  roboty  budowlane  lub  usługi  (Dz.  U.   z 2009 r. Nr 19, poz. 101, Nr 157 poz. 1241 z późn. zm.),  zwana dalej ustawą o koncesjach. Zarówno PPP jak   i  koncesje  należą  do  kategorii  zamówień  publicznych.  Z  tego  względu  do  procedury  związanej   z nawiązaniem współpracy w ramach PPP stosuje się  również  przepisy  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r.   Nr 113, poz. 759 z późn. zm.), zwanej dalej PZP.

Inicjatywa nawiązania współpracy w ramach PPP  należy  zawsze  do  podmiotu  publicznego,  który  po  przeprowadzeniu  analizy  przydatności  PPP  do  realizacji  przedsięwzięcia  decyduje  o  wszczęciu  stosownej procedury zmierzającej do zawarcia umowy  o  PPP.  Postępowanie  w  sprawie  wyboru  partnera   z sektora prywatnego odbywa się w oparciu o zasadę  równego  traktowania,  zasadę  niedyskryminacji,  zasadę  przejrzystości  postępowania  oraz  zasadę  uczciwej konkurencji. Tryb wyboru można przeprowadzić w oparciu o przepisy ustawy o koncesjach lub  PZP, w zależności od wyboru sposobu wynagrodzenia partnera prywatnego.

Postępowanie  w  sprawie  wyboru  partnera  prywatnego  prowadzi  się  na  podstawie  przepisów  ustawy  o  koncesjach,  kiedy  jego  wynagrodzenie  stanowić  będzie wyłącznie prawo do pobierania pożytków z realizowanego przedsięwzięcia, a także w sytuacji, kiedy oprócz tego dodatkowym wynagrodzeniem będą  płatności ze strony podmiotu publicznego (np. dopłaty do świadczonych usług), ale tylko w sytuacji, gdy  wysokość zapłaty z tego tytułu będzie miała charakter  uboczny (tj. stanowić będzie mniej, niż 50% ogólnego  wynagrodzenia partnera prywatnego).

Wybór partnera prywatnego na podstawie ustawy  o  koncesjach  jest  dwuetapowy.  W  pierwszym  etapie  podmiot  publiczny  zamieszcza  ogłoszenie  o  koncesji  w  Biuletynie  Zamówień  Publicznych   (w  przypadku  koncesji  na  usługi)  lub  przesyła  je  Urzędowi  Oficjalnych  Publikacji  Wspólnot  Europejskich (w przypadku koncesji na roboty budowlane).  Ogłoszenie o koncesji powinno być dodatkowo zamieszczone  na  stronie  internetowej  Biuletynu  Informacji  Publicznej.  Termin  na  składanie  wniosków  o  zawarcie  umowy  koncesji  w  przypadku  „małych”  koncesji nie może być krótszy niż 21 dni, w pilnych  sprawach  można  go  skrócić  do  14  dni.  W  przypadku  „dużych”  koncesji  termin  składania  wniosków  powinien wynosić co najmniej 45 dni. Wnioskodawcy,  którzy  złożyli  prawidłowe  wnioski,  biorą  udział   w negocjacjach z koncesjodawcą. Sposób prowadzenia negocjacji zależy od podmiotu publicznego i jest  możliwy do swobodnego zarządzania ze względu na  brak zapisów w ustawie. (…)

W  przypadku  braku  wymogu  stosowania  ustawy  o  koncesjach  lub  PZP  wyboru  partnera  prywatnego  dokonuje  się  w  sposób  gwarantujący  zachowanie  uczciwej  i  wolnej  konkurencji  oraz  przestrzeganie  zasad  równego  traktowania,  przejrzystości  i  proporcjonalności,  przy  odpowiednim  uwzględnieniu  przepisów  ustawy o PPP, a w przypadku wniesienia  przez partnera publicznego wkładu własnego  będącego  nieruchomością,  także  przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997  r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.  z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).